ارزیابی گذار کارناپ از رویکرد ساختار نحوی به سمانتیک به منزله تلاشی برای ترمیم تجربه گرایی

در آغاز قرن بیستم، فلسفه تجربه گرایانه، در مقام یک مکتب فلسفی تثبیت شده، با انتقاداتی مواجه شد، چنان که ارائه صورت بندی دقیق و عاری از مشکلات معمول برای ترمیم این مکتب ضروری می نمود. یکی از گام های بلند در راه ارائه شالوده ای متقن برای فلسفه تجربه گرایانه، پیشنهاد رویکرد مبتنی بر ساختار نحوی، در کتاب ساختار نحوی زبان (1934) کارناپ بود. اما این رویکرد از عهده پاسخ گویی به ایرادات وارده برنیامد، چنان که کارناپ از آغاز دهه چهل به ارائه رویکردی نو، با عنوان رویکرد معناشناسانه همت گمارد. هرچند هر دو رویکرد ارائه شده توسط کارناپ، یعنی رویکردهای ساختار نحوی و معناشناسانه، از نقاط اوج فلسفه معاصر به حساب می آیند، کارناپ نهایتاً نمی تواند نسخه غیر قابل انتقاد و منسجمی از تجربه گرایی ارائه کند. با این حال در پایان مقاله نشان خواهیم داد که نواقص باقی مانده (پس از اعمال رویکرد معناشناسانه) باعث نابودی فلسفه تجربه گرایی نمی شوند